şu zor günlerden geçerken, kaan a destek olmaya çalışırken onun umursamaz davranışları beni çok etkiledi... içinde neler yaşıyordu acaba? canım arkadaşım..

haftasonu hep birlikte arkadaşlarla otururken şüheda nın ısrarı üzerine arkadaş bulma app i indirdim.. hatta elimden alıp kendisi indirdi.. kaan sedat şüheda aylardır bekledikleri hedeflerine ulaşıp, benim yerime bilgileri girip, benim yerime insanları beğendiler... beğendiklerinden bir tanesiyle konuşur olduk hatta.. çok garip bir şey kendimi tanımadığım birine yakın hissetmek.. ve garip bir merak duygusu.. daha önce birini bu derece merak ettiğimi bilmem, hatırlamıyorum yani.. hatta genelde meraksız olduğum için de eleştirilirim..

neyse öyle işte...

yedi ilimizde depremin, evde  de farklı sallanmaların devam etmesinin dışında güzel şeylerde olabiliyor, umarım bu sefer yanılmam ya da yanıltmam...

depremlerin olmadığı günler haftalar aylar yıllar olması dileğiyle..

 çok mu çabuk normalleşiyorum(uz)..

gitmek istemek, gidememek, gitsen işe yaramayacağını düşünmek.. üstüne ordakilere yük olmak.. burda elinden geleni yapmaya çalışmak... çalışırken arka ekranda haber dinlemek, bazı haberlere sessizce ağlamak..

bir bisküviyi yemeyip cebinde tutan çaresiz baba... çocuklarımla paylaşacaktım, kimse çıkmadı..

enkazdan çıkan koca yürekli çocuk.. abi, babam evi bana emanet etmişti, cüzdanımı ve bakuganımı getirir msn, evimiz yıkıldı ev alırız o parayla..

enkazdan 150 saat sonra çıkan temiz kalpli emine ablamız.. beni özele götürmeyin ödeyemem..

deprem sırasında, kendi canını kurtarmak yerine koşa koşa çocukları toplayıp dışarı çıkarmaya çalışan güzel  hemşiremiz...

....

uzaklardaki sesle tesadüf eseri konuşmaya başladıktan sonra, hatta depremden 4 gün sonra...hatay dayım demesi.. içimden bir şey koptu sanki.. utançla birlikte karışık duygular.. pek de güzel yapmış, organize bir şekilde, ilk günden oraya giderek yardım yapması, anlattıklarını sessizce ağlayarak dinlemem.. sağolsun, sayesinde küçük bir yardım yapmama rağmen kaç kere teşekkür etmesi.. benim koca yürekli kahramanım.. sesini sarılmak istediğim.......çok duygulandırdın beni çok..

....

 nasıl anlatılır nasıl parmaklar konuşturulur...

tarifi olmayan bir bir acı..

büyük enkazdan bu yana 71 saat olmuş... ben tam 4 kere işe geldim.. 3 kere eve gittim.. tek uyuyamıyorum, 12 yaşındaki yeğenim bana ebevyen oldu geceleri.. kaç öğün yedim bilmiyorum.. bu insanlar nasıl dayanıyor.. az önce göçük altından bir anne ve iki çocuğu kurtarıldı..o anne 71 saat boyunca çocuklarına neler anlattı acaba..nasıl onlara teselli verebildi.şu yaşananları aklım almıyor.. ateş düştüğü yeri yakıyor..Allah yardımcıları olsun, akıl sağlıklarını korusun..

yakın arkadaşım kaan...ahhh kaan.. halasını, kuzenlerini  ve arkadaşlarını kaybetti.

ne kadar soğukkanlı görünsende, gözlerindeki o tedirginlik, çaresizlik o şok hali..

Allah ım herkese yardım et..

 

.....

uzaklardaki 2015 ten beri çok vaktimi aldı, sanırım bora hayatımdayken düşünmedim.. yıllardır biriken  mesajlarını bora yla tanıştıktan sonra silmem, fotolarını hala saklıyor olmam... muhtemelen saf bir ilişki yaşadığım için bu kadar masum geldiğinden her şeyi tutuyor olmam... ama şuan anlıyorumki saf olan şey sadece 2015 de bıraktığımmış.. yenisi hiç de öyle değilmiş, öyle olmasını da beklememde kocaman bir  hataymış zaten.

bu taslak olarak kalan bir yazıymış, devamı bugüne kısmetmiş....

şimdi yeni birini hayatıma almaya çalışmadan hemen önce vedalarımdan birini gerçekleştirdim.. en sessizini ve en kırgınınından, umarım bu sonuncusudur....

........

biriyle tanışmaya gitmeden önce ilk kez olumsuz düşünmeden hatta neden iyi geçmesinki, geçmemesi için bir sebep yok diye düşünerek hareket ettim..

ve bu bana çok iyi geldi.

ama sanırım bir ilişkiye başlamayı beceremiyorum, karşımdaki de bu konuda beceriksiz ise devamını getiremiyorum... umarım şimdi başarılı olurum,

bana şans dile sevgili günlüğüm..

 işte yazacaksan sonradan o ilk mesajı da atmaman lazım ama neyse....

şuan göz yaşları içinde düşününce; ne kadarda onur kırıcı bir cümle.. ne kadar ağır..

ben gerçekten böyle biri miydim? bu sözleri duyacak. bu sözleri hak edecek?

ne olmuş ilk aşkımsa, ne olmuş hayatı sorgulamaya başladığımda ona o kadar anlam yüklediysem..ne olmuş konuştuğumuz dialoglar gözümde sürekli canlanıyorsa.. son bir yıldır kafamın büyük bir bölümünü ona yorduysam.. hayır hayır ben bu kadar değersiz olamam.. 

yani kısaca; Can Yücelin de dediği gibi; karşınızdaki insan sizi  hayatında nereye koyuyorsa, siz de onu tam olarak oraya koyun....    üle işte... Can abimiz özetlemiş durumu, denemeler başlasın...

 

'gel gidelim yolları bana sorma.. ne bileyim...

gidelim buradan pusulam rüzgar..

kendimi yediğim yılları bana sor, var mı hevesin?

gidelim buralardan pusulam rüzgar.............'

dün melike şahin in konserine gittim, ne kadar hisli şarkıları vardı.. damar ya da dikine dikine kesmelik dedikleri bu olsa gerek.. her seferinde bu kafalara nasıl girmişimde yazmışım, nasıl bu kadar ağır duyguyla yüklüymüşüm....diyip diyip durdu..

ki bizi yaşadıklarımız bugüne getirmiyor muydu?

yaş aldıkça; insan olgunlaşır diyorlar, tabiki vardır ilişkisi, ama asıl olan; insan yaşadıkça, deneyimledikçe bir şeyleri asıl o zaman olgunlaşıyor..

üle işte...saat kaç oldu, odaklanamıyorum işime, olsun bu da arada gerek...belki de artık çalışmak istemiyorumdur..  

aslında uzaklaşacaksın.... çooook uzaklara gidip uzaklardan çalışacaksın...haftadada bir gelip toplayıp çıkacaksın iştenn.. ben bunu bir düşüneyim..

 eylül..........

sana çok şey yükledim..

babamın doktoru...

yıllar sonra dört duvarlı bir varlığa sahip olmak.. ve buna sevinememek..............

pandemiden sonra salon sporuna başlamak.. hem de hocadan özel ders ile..

işle ilgili sorumlulukları azaltmaya devam etmek...

yeni mottalar üzerinden gitmek; değer gördüğün yerde kal... gibi 

tam bu sebepledirki; uzaklardakinden uzaklaşmak....gibi... ve de arkadaş, akraba temizliği..

uzunncaaaaa hatta yıllar sonra hayaller kurmak...

kısa vadedekiler; haftanın iki günü yüzüp iki günü hocayla spor yapmak...

motor ehliyeti almak, hatta iki gün sonra kayıt oluyorum bak..

insanlara haddini bildirmek...

babamın dr işleri bittikten sonra; ayvalıkta deniz kenarında 10-15 günlüğüne bir ev kiralamak ya da yakın arkadaşımla karavan kiralayıp koy koy gezerek, uzaktan çalışarak uzaklaşmak...

arkadaşlarımın tavsiye ettiği insanlarla görüşmek..

uzun vadedekiler; üzerine düşünüp yazacağım..