şu zor günlerden geçerken, kaan a destek olmaya çalışırken onun umursamaz davranışları beni çok etkiledi... içinde neler yaşıyordu acaba? canım arkadaşım..

haftasonu hep birlikte arkadaşlarla otururken şüheda nın ısrarı üzerine arkadaş bulma app i indirdim.. hatta elimden alıp kendisi indirdi.. kaan sedat şüheda aylardır bekledikleri hedeflerine ulaşıp, benim yerime bilgileri girip, benim yerime insanları beğendiler... beğendiklerinden bir tanesiyle konuşur olduk hatta.. çok garip bir şey kendimi tanımadığım birine yakın hissetmek.. ve garip bir merak duygusu.. daha önce birini bu derece merak ettiğimi bilmem, hatırlamıyorum yani.. hatta genelde meraksız olduğum için de eleştirilirim..

neyse öyle işte...

yedi ilimizde depremin, evde  de farklı sallanmaların devam etmesinin dışında güzel şeylerde olabiliyor, umarım bu sefer yanılmam ya da yanıltmam...

depremlerin olmadığı günler haftalar aylar yıllar olması dileğiyle..

 çok mu çabuk normalleşiyorum(uz)..

gitmek istemek, gidememek, gitsen işe yaramayacağını düşünmek.. üstüne ordakilere yük olmak.. burda elinden geleni yapmaya çalışmak... çalışırken arka ekranda haber dinlemek, bazı haberlere sessizce ağlamak..

bir bisküviyi yemeyip cebinde tutan çaresiz baba... çocuklarımla paylaşacaktım, kimse çıkmadı..

enkazdan çıkan koca yürekli çocuk.. abi, babam evi bana emanet etmişti, cüzdanımı ve bakuganımı getirir msn, evimiz yıkıldı ev alırız o parayla..

enkazdan 150 saat sonra çıkan temiz kalpli emine ablamız.. beni özele götürmeyin ödeyemem..

deprem sırasında, kendi canını kurtarmak yerine koşa koşa çocukları toplayıp dışarı çıkarmaya çalışan güzel  hemşiremiz...

....

uzaklardaki sesle tesadüf eseri konuşmaya başladıktan sonra, hatta depremden 4 gün sonra...hatay dayım demesi.. içimden bir şey koptu sanki.. utançla birlikte karışık duygular.. pek de güzel yapmış, organize bir şekilde, ilk günden oraya giderek yardım yapması, anlattıklarını sessizce ağlayarak dinlemem.. sağolsun, sayesinde küçük bir yardım yapmama rağmen kaç kere teşekkür etmesi.. benim koca yürekli kahramanım.. sesini sarılmak istediğim.......çok duygulandırdın beni çok..

....

 nasıl anlatılır nasıl parmaklar konuşturulur...

tarifi olmayan bir bir acı..

büyük enkazdan bu yana 71 saat olmuş... ben tam 4 kere işe geldim.. 3 kere eve gittim.. tek uyuyamıyorum, 12 yaşındaki yeğenim bana ebevyen oldu geceleri.. kaç öğün yedim bilmiyorum.. bu insanlar nasıl dayanıyor.. az önce göçük altından bir anne ve iki çocuğu kurtarıldı..o anne 71 saat boyunca çocuklarına neler anlattı acaba..nasıl onlara teselli verebildi.şu yaşananları aklım almıyor.. ateş düştüğü yeri yakıyor..Allah yardımcıları olsun, akıl sağlıklarını korusun..

yakın arkadaşım kaan...ahhh kaan.. halasını, kuzenlerini  ve arkadaşlarını kaybetti.

ne kadar soğukkanlı görünsende, gözlerindeki o tedirginlik, çaresizlik o şok hali..

Allah ım herkese yardım et..