çok mu çabuk normalleşiyorum(uz)..

gitmek istemek, gidememek, gitsen işe yaramayacağını düşünmek.. üstüne ordakilere yük olmak.. burda elinden geleni yapmaya çalışmak... çalışırken arka ekranda haber dinlemek, bazı haberlere sessizce ağlamak..

bir bisküviyi yemeyip cebinde tutan çaresiz baba... çocuklarımla paylaşacaktım, kimse çıkmadı..

enkazdan çıkan koca yürekli çocuk.. abi, babam evi bana emanet etmişti, cüzdanımı ve bakuganımı getirir msn, evimiz yıkıldı ev alırız o parayla..

enkazdan 150 saat sonra çıkan temiz kalpli emine ablamız.. beni özele götürmeyin ödeyemem..

deprem sırasında, kendi canını kurtarmak yerine koşa koşa çocukları toplayıp dışarı çıkarmaya çalışan güzel  hemşiremiz...

....

uzaklardaki sesle tesadüf eseri konuşmaya başladıktan sonra, hatta depremden 4 gün sonra...hatay dayım demesi.. içimden bir şey koptu sanki.. utançla birlikte karışık duygular.. pek de güzel yapmış, organize bir şekilde, ilk günden oraya giderek yardım yapması, anlattıklarını sessizce ağlayarak dinlemem.. sağolsun, sayesinde küçük bir yardım yapmama rağmen kaç kere teşekkür etmesi.. benim koca yürekli kahramanım.. sesini sarılmak istediğim.......çok duygulandırdın beni çok..

....