evettt yıllar oldu seninle parmaklarımın kavuşmaması..

covid miydi beni buraya getiren, ya da onun sağladığı boşluk muydu .. boşluk muydu beni buraya getiren ya da gerçek anlamdaki ilk sevgilinin terkedişinin acısımıydı beni buraya getiren.. ya da;müşterinin whatsspp durumundaki blog muydu tekrar sana kavuşmamı sağlayan ya da ben miydim sana kavuşmak içi bahane bekleyen...ne önemi varki gelmiştim bir kere. selam vermeden gitmek ayıp oourdu sanki...

evet kalem arkadaşım,

yıllar geçti, ben çok şey yaşadım, kayıplar verdim maddi manevi, çok acıydı birçoğu...

ama bununla birlikte büyüdüm de.. zaten hep olgun biriydim ama içimdeki çocuğa asla dokunmazdım.., o da baya bir büyümek zorunda kaldı, ergenliği sert bir geçişle atlayarak gençliğine adım attı..hatta gerçek anlamda ilk sevgiliği bile deneyimledi.. valla bak, doğru söylüyorum..hatta bak birşeyler bile paylaşasım geldi..

eyy sevgili, sen hiç bilmeyeceksin burayı, hiç okumayacaksın ama yine de yazmak istiyorum.. ha şunu da söyleyeyim, kendini fazla bir şey sanma, seni bu kadar yücelten benim sana yerli yersiz duygularımı atfetmelerimdir.. oh bunu da dediğime göre rahat rahat yazabilirim.

güzel bir duyguydu seninle güne günaydın diyerek başlayıp, iyi geceler diyerek bitirmek..seninle gülmek, gezmek, dolaşmak, yemek yemek, çocukça ağzındaki kirazın çöpünü en uzağa fırlatma yarışı yapmak...güzeldi seninle öpüşmek, öpüşmeyi öğrenmek...güzeldi be.. daha aklıma gelmeyen bir sürü şey...

ama aynı zamanda gerekli gereksiz tartışmak, küsmek, en ağırıda küfür duymak..kötüydü be, hatta çok çirkindi.. keşke her şey yaşanıp bir sona gelindiğinde insanlarda güzel bir elvadayla kalabilse, çizgisinden ödün vermese, ama zor olan bu olsa gerek..ben zoru yapıyorum sevgili  sevgilim,şuraya usulca sessiz bir  ''elveda'' bırakıyorum.

mutlu,umutlu ve covidsiz kalman dileğiyle,

sessizıslık