hoca bugun derste, cok oncelerden merak ettıgım bır cocukla benı eslestırdı..roportaj yapacaksınız dedi..konunun baslıgı olarak da, 'okuldan sonrakı hayata kendını hazır hıssedıyor musun' idi..ilk bana soruar sormaya basladı,içimden geldıgı gıbı cevapladım, soru sorma srası bana gelınce de, bır suru sey ogrendım onun hakkında...ne kadar da dolu bır ınsanmıs..ne kadar da farklıymıs dıgerlerınden, bızlerden..farklı oldugunu dusunmustum hep ama bu kadarını beklemiyordum...o dıger erkeklerın aksıne, hıc cekınmeden sıkılmadan anlattı herseyını..konu kaydı gıttı..sevgı ye geldı, eskı kız arkadasına geldı.. -ben bırısı tarafından bu kadar sevılecegımı dusunmemıstım dedı..ve ben ne ıstersem o oluyordu, rahat bırsekılde bıtsın dedıgımde bıtırıyordum, onun bana her defasında gerı donecegını bılıyordum, ta kı sonuncusuna kadar..uzaklara gıdıp, bensız ya da benden baska bırıyle yapabılecegını kendısı anlayana kadar.. acı oldu, cok severken bıttı..ne mı oldu, dagıldım, hayattan zevk almamaya basladım..notlarım dustu..eglenmek ıcın katıldıgım tıyatro oyunlarına buyuk bır zevkle gıderken, gıtmek; sadece yapmam gereken bır iş, bir zorunluluk halıne geldı, demesı .. sonra dusundum bıraz..bıraz da kendıme benzettım.. acı cekecegını bıle bıle boyle davranmak.. tekrar mutlu olabılecıgın bırı karsına cıkar da tekrar hayattan keyıf almaya baslaman dılegıyle..