2016..
2017..
bit artık..

arkadaş vurgunu..en kazığından..

iflas vurgunu.. en ağırından..

ilk sevgili oluşu ve bu ilişkiyi yönetememen en ağırından..

arkadaş yoksunluğu.. en ağırından..

can kaybı.. en ağırından..

olumsuzlukların rutin hale dönüşmesi agırlığı..

insanlar neden böyle her zaman kötüyü hatırlıyoruz..neden neden neden..

hep kötüden mi beslenmeliyiz..

ki bugün ki düğünde yaşananlar ne kadar kötü de olsa, bir sürü yaşanan güzellikler..

ölüm..
en ağırı, en acısıymış..
hasta yatağında üç ay bekledikten sonra hem de
canım babaannem, atamız, hükümet kadınımız, köyümüz, vatanımız, tek büyüğümüz..

geride kalan sağlarla ayakta duruyorsun,
ha bir de arkadaşlarınla, gerçek dostlarınla..
seni hergün soran Allahın ispanyoluyla..
hayat işte..
bir gün varız bir gün yokuz..

guvenmemek...
guvenmeye calismak..
guvenip bir iliskiye baslamak...
devam ettirememek...
tekrar denemek...
hayal kirikligi yasamak..
hem de koca bir hayal kirikligi.. oyleki su saate kadar beni ayakta tutan uzuntuye donusturmesi..
yazik..

uzaklardaki sese hoşçakal demek için aramak..
ama diyememek..
ve üstüne üstünde geçmişe dair güzel şeyler duymak..
güzel bir şekilde dile getirdi vedasını.. hatta benim yerime bile o konuşup vedalaştı..
veda demişken....
artık eskilerde yaşamak istemiyorum..
pişmanlıklarla yaşamak hiç istemiyorum..
bazı kişilere bazı olaylara bağlı kalmak istemiyorum..
bunun için küçük adımlar atarak bana biçilen ömürde bunlarsız yaşamak istiyorum..
tabiki de; kolay olmayacak; 5 yıldır babaannemi evinde ziyarete gitmeyişimin pişmanlığını atmak..
kolay olmayacak; 15 yıllık arkadaşlığın anılarla iyi yönlerini hatırlayarak vedalaşmak,
kolay olmayacak; şimdilerde uzakta olan uzaktaki sesten  25.10.2015 den bu yana biriken mesajları silmek..
kolay olmayacak; vücudumda biriken 9kilo yağı atmak..
kolay olmayacak; 26.01.2016 dan bu yana yaşadığımız hengameleri unutmaya çalışmak..

o kadar kolay olmayacak dedim ki, içimden dile getirip yazarken..
aklıma Sezen Aksu^' nun kolay olmayacak şarkısı geldi..
bunu dinlerkende aklıma uzaklardaki sesin 'Sezenli yıllarım' adlı yazıyı gönderdiği geldi..
işte anı'lar böyle bir şey.. birlikte paylaşınca artan, arttıkça güçlenen ilişkiler..
traji komik oldu://

neyse şimdiden düşüncesi bile ağır geldi...

uyu hatice uyu.. hem uyuyunca geçer demezler miydi her zaman..

konuşamamak..

vedalaşamamak..

bir türlü hoşçakal diyememek içimde tutup büyüttüğüm uzaklardaki sese..

ne kadarda zormuş bir ilişki yaşamak.. ya da yanlış zamanda yaşamaya çalışmak..

bugüne kadar hep platonik yaşamıştım, ne kadarda basitti, görünce kalbinin hızlı hızlı atması, naber diyişine hoşçakal la cevap vermek...:) uzaktan bakışmak..

..ilk kez kendimi garip bir şekilde bir inat uğruna değişik ilişkinin içerisinde buldum derken, karşıma başkasının çıkması.. bir şekilde yakınlaşmamız..

ilk kez platonik değildi, sadece mesajlaşmak, bakışmanın dışında zaman geçirmek..aklına gelebilecek her şeyden zevk alarak konuşabilmek..

farklı duygulardı, ilk kez birine güvenmeyi denemiştim,bana göre bir erkeğe güvenmek aptallık gelirdi..ama denemeye değer biri olduğunu hissettim..zaman zaman beni küçük küçük yanıltsada..

tam ısınmaya başlamışken, mutlu olmaya başlamışken..araya saçma salak insanların girmesi, beni saçma sapan bir şekilde huzursuzlaştırması, kafamı karıştırması, araya giren ticari ilişkiler..

korkmam için ,uzaklaşmam için  o kadar neden vardıki.. derken depresyon..

ne zor günlerdi..

derken depresyondan çıkınca yaşananların güzel kayda değer anılarda kaldığını bilmek..
....evet konuşamamak
...... yazamamak..
kalakalmak..
evet benim için de 'bebek sahil' demek 'sen' diyememek gibi..

dün ege yi görmeye gidiyordum, yolun üzerinde bir pastane gördüm, birseyler atıştırmak için durdum, pastanenin önünde kocaman park alanı var, ve iki tane çocuk bana el kol hareketleriyle gel abla gel diyordu...  çocukların suratına baktım, camı açtım sonra da, -siz bana yardım mı ettiniz şimdi? diye sordum.. -tabi abla yardımcı olmaya çalıştık dedi..sonra para istediler.. hiç huyum olmamasına rağmen, sırf gönülleri olsun diye  1er tl verdim fakat memnun olmadılar.. pastaneye girerken de abla açız dediler, sonra daha bi pişman oldum, hem para aldılar hem de yemek istediler..
neyse girdim içeri 3 pogaca aldım, biri bana ikisi onlara.. tam çıktım verecekken bir başkasından para istediklerini gördüm, o sırada elimde pogacalarla göz göze geldik, çocuklardan biri; -aa abi senin vermene gerek kalmadı abla bize almış dediler ve bana doğru geldiler..  ...
o sırada gereksiz yere kafamda kurguladığım o an da yaşadığım pişmanlıklara pişman oldum:/
sanki her zaman herkes kandıracak, yalan söyleyecek gibi düşünmelerime üzüldüm..
içimdeki insanlığın eksilmemesi ve de böyle güzel çocukların geleceğe ışık tutması diledim..
bu saat olmuş hala yüzümü gülümsetiyorlar,
hay siz yasayın emi, yaşarken de bozulmayın emi..